Akademia polskiego filmu

Wczesny ranek w Polsce gomułkowskiej. Andrzej Leszczyc budzi się, zostawia śpiącą Teresę i udaje się na komisję poborową. Ku zdumieniu komisji domaga się natychmiastowego powołania do służby zasadniczej. Wyjaśnia, że porzucił studia ichtiologiczne i w wojsku zamierza zacząć dorosłe życie.
Z kartą poborowego, mając kilka godzin do odjazdu pociągu, którym zamierza rozpocząć rozpaczliwą ucieczkę od nieokreślonej, szarej rzeczywistości i bezcelowej egzystencji, powraca do opuszczonej dziewczyny. Robi zakupy, wychodzi z psem do weterynarza i zostawia tam zwierzę do uśpienia. Od spotkanego Mundka pożycza pieniądze. W tramwaju poznaje Barbarę, która wydaje mu się dziewczyną jego życia. Po bójce z kolegami po raz ostatni odwiedza swe mieszkanie, zabiera walizki
i wskakuje do ruszającego pociągu wywożącego go do jednostki wojskowej. Przez okno dostrzega machającą ku niemu Barbarę.

Pierwsza część dyptyku o losach Andrzeja Leszczyca (rozwiniętych w Walkowerze) zmontowana
z krótkometrażowych etiud szkolnych, realizowanych przez Skolimowskiego przez cztery lata studiów
w PWSTiF. Oryginalne stylistycznie pokoleniowe studium charakteru młodego człowieka: biernego, zagubionego, odrzucającego kontakt z nieakceptowaną rzeczywistością. Debiut filmowy wytyczający nowe drogi estetyki polskiego kina.

Jan Słodowski, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996