Akademia polskiego filmu

Reporter: Czy chciałby pan być kosmonautą?
Leszczyc: Chciałbym, żeby stało się coś nieodwołalnego, żeby nie można się już było cofnąć, ale żeby jeszcze można było decydować już po wystrzeleniu – kierunek wybrać, szybkość, drogę do celu (…). To nie musi być Księżyc. Chodzi o to, żeby móc coś z siebie dać.

dialog z filmu

W Rysopisie nie ma mowy o „charakterze”, „motywach”, „decyzjach”
i „kompleksach”. Leszczyc poszukuje siebie, a zatem nie możemy wiedzieć na jego temat więcej, niż on sam wie o sobie. Jeżeli twórczość Skolimowskiego spełnia tak poważną rolę, to właśnie dlatego, że powołuje do istnienia bohatera niekonsekwentnego (…), składającego się, czy raczej scalającego, ze sprzecznych elementów. Ma to znaczenie ogromne, gdyż polska kinematografia powojenna rozumiała bohatera właściwie tylko w jeden sposób: jako wypadkową nadrzędnych procesów zbiorowości, procesów społecznych, historycznych.

Konrad Eberhardt, Skolimowski, „Kino” 1967, nr 3