Akademia polskiego filmu

Mamy rok 1952. Czynniki odpowiedzialne za prawidłowy rozwój młodzieży organizują Bieg Pokoju, masową imprezę dla przodowników pracy, ZMP-owców i junaków Służby Polsce. Ta impreza od początku do końca jest mistyfikacją. Zgrany zespół organizatorów wykorzystuje z całą premedytacją entuzjazm młodych ludzi. Najbardziej wysilają się synowie ludu pracującego. (…) W Wielkim biegu mamy też dwa możliwe warianty wyjścia z tej kłopotliwej sytuacji, w jakiej w latach 50. znalazły się dzieci inteligenckich rodziców, którym Stalin pogroził palcem: jeden z bohaterów się szmaci, drugi próbuje ratować honor ojca. Wielki bieg nie przypadł do gustu tym, którzy sześć lat temu skierowali go na półkę. Niektórzy recenzenci zarzucali mu, że nie pokazał całej prawdy. W tym tonie utrzymane były też wypowiedzi kombatantów Związku Młodzieży Polskiej zaproszonych do telewizyjnego studia po emisji filmu. Zastrzeżenia musieli mieć także układacze telewizyjnych programów, decydując
o porze emisji, która zakończyła się w Dwójce około północy.

Zdzisław Pietrasik, To biegnie młodość, „Polityka” 1987, nr 22