Akademia polskiego filmu

Twórca zrealizował film psychologiczny, próbując zrezygnować z tego wszystkiego, co określa się jako literaturę w filmie (…). Przeżycia bohatera nie są więc „grane”, „wypowiadane” czy wyjaśniane poprzez fabułę; zostają natomiast „uzewnętrznione”, zawarte w materiale ściśle filmowym: w znaczących przedmiotach i scenerii, w ustawieniach kamery, w kompozycjach plastycznych. I tylko tam (…). Nowatorstwo Lenartowicza polega na tym, że sięga do wzorów ekspresjonizmu, przestaje jednocześnie troszczyć się o klasyczną „dramaturgię akcji”. Film opisuje świat otaczający, a więc pośrednio wnętrze człowieka. Co więcej, jest to opis narastający: stopniowo obrazy filmowe stają się coraz bardziej niecodzienne, zdeformowane.

Jan Olszewski, Stanisław Lenartowicz – próba definicji stylu, „Kwartalnik Filmowy” 1963, nr 6

Zimowy zmierzch niezasłużenie tkwi gdzieś w cieniu dokonań Szkoły Polskiej. Sięga Lenartowicz do zasobnych pokładów symbolicznych przynależnych kultowi wiary religijnej [a] także do desygnatów symboliki kultu politycznego (…). Koncepcja Lenartowicza wytrzymała próbę paru epok, a na specjalne studium zasługują zdjęcia Mieczysława Jahody, niewątpliwego współautora tego oryginalnego, znakomitego eksperymentu.

Henryk Tronowicz, Wielomówność milczenia, „Kino” 1985, nr 3