Znachor [1937]
rok produkcji:
- 1937
premiera:
- 16 IX 1937
czas trwania:
- 100 min
Reżyseria:
- Michał Waszyński
Scenariusz:
- Anatol Stern [według powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza]
Zdjęcia:
- Albert Wywerka
Obsada:
- Kazimierz Junosza-Stępowski [profesor Wilczur], Elżbieta Barszczewska [żona Beata, córka Marysia], Witold Zacharewicz [Leszek Czyński], Wojciech Brydziński [jego ojciec], Wanda Jarszewska [jego matka], Józef Węgrzyn [doktor Dobraniecki], Mieczysława Ćwiklińska [Szkopkowa], Romuald Gierasieński [bileter Franuś], Jacek Woszczerowicz [Jemioł], Stanisław Grolicki [młynarz Prokop]
Muzyka:
- Henryk Wars
Scenografia:
- Jacek Rotmil, Stefan Norris
Produkcja:
- Warszawskie Biuro Kinematograficzne
Nagrody:
- Nagroda Izby Przemysłowo-Handlowej dla Michała Waszyńskiego na Festiwalu Filmowym we Lwowie w 1938 r.
O filmie
Chirurga Rafała Wilczura opuszcza żona. Zabiera ze sobą córeczkę. Wilczur błąka się po Warszawie. Razem z przypadkowym znajomym Jemiołem upija się. Zostaje obrabowany i pobity. Traci pamięć. Żona zostaje sama, kochanek zginął przygnieciony przez drzewo. Pracuje jako szwaczka, potem taperka
w kinie. Wilczur, wielokrotnie zatrzymywany za włóczęgostwo, przybiera nazwisko zmarłego Kosiby. Mieszkając u młynarza, uzdrawia jego kalekiego syna i zaczyna leczyć okolicznych chłopów. Marysia po śmierci matki zostaje taperką w kinie. Ma dwóch zalotników: Leszka Czyńskiego i Wojdyłłę. Zazdrosny Woydyłło powoduje wypadek, w którym zostają ranni ona i Leszek. Znachor, aby dokonać operacji, kradnie narzędzia lekarzowi z miasteczka. Przed sądem zostaje uniewinniony i rozpoznany przez rywala – doktora Dobranieckiego. Leszek i Marysia chcą się pobrać. Znachor na grobie żony odzyskuje pamięć
i wraca do swojego szpitala. W ostatniej chwili przychodzi na ślub córki.
Wzorcowy przykład międzywojennego dramatu filmowego. Przejrzysta akcja, wiara w zwycięstwo dobra
i znakomite aktorstwo spowodowały, że był to przebój kasowy na polskich ekranach.
Grzegorz Pieńkowski, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996
