Akademia polskiego filmu

Psychiatra: Pan zajmuje się problematyką ekonomiczną?
Jan: Nie, ja pracuję w radio, powadzę audycję nocną – Radiotelefon.
Psychiatra: To pan! Głos wydał mi się znajomy. Gratuluję panu świetnego programu. Sam miałem parę razy ochotę zadzwonić.
Jan: Ale ja – ja pękam, rozumie pan? Po prostu pękam. Wie pan, ja się czuję jak śmietniczka, do której każdy może wszystko wrzucić i pójdzie sobie dalej, a ja zostaję z tymi paprochami. A sprawy pozostają takie, jak były.


dialog z filmu

Od pewnej monotematyczności głównego nurtu naszego młodego kina Ćma różni się wrażliwością na emocjonalne, prywatne sprawy ludzi. (…) Ćma jest filmem o wpływie środków przekazu nie na odbiorcę, ale na nadawcę. Ludzie telefonują do radiowego dziennikarza Jana ze swoimi troskami. (…) Czy może jednak ktoś, kto nie daje sobie rady z własnymi kłopotami, leczyć schorzenia innych? To pytanie Zygadło jakby kieruje w stronę wszelkiej publicznej działalności. (…) Odtwórca głównej roli dziennikarza Roman Wilhelmi prawie nie schodzi z ekranu. Bez Wilhelmiego nie byłoby tego filmu. Stworzył postać o wymiarach większych niż w życiu.


Wanda Wertenstein, Brzemię nocy, „Kino" 1980, nr 12