Akademia polskiego filmu

Lulek: Panienka kupi tę cegłę… no… stówka… no…
Ewa: Ale mnie pan przestraszył. Myślałam, że to jakiś złodziej (…). Tak późno, a kawaler jeszcze cegły sprzedaje?
Lulek: Cegła tańsza od kapoty… Daj pani stówę i cześć. Pięćdziesiąt… No, dwadzieścia.
Ewa: Nawet nie jadłam kolacji. Nie mam pieniędzy, wszystko wydałam na podróż.
Lulek: Jak można było wybrać się w podróż bez pieniędzy? Trzeba było pożyczyć.

dialog z filmu

Wraz z filmem Ewa chce spać Tadeusza Chmielewskiego dokonały się właściwie narodziny komedii – gatunku, którego nadmiarem i gustownością film nasz nigdy nie grzeszył. Towarzysząca powstaniu Ewy… atmosfera spontaniczności wydaje się dziś czymś nieosiągalnym (…). Ewa… jest utworem bardzo polskim, tkwi korzeniami w naszej rzeczywistości (…). Suma realiów i obserwacji spoczywa na dnie całej metafory „nocnego miasta”, w którym wszystko stoi na głowie i funkcjonuje na opak (…). Twórcy konsekwentnie wyostrzają materiał, stopniują go i spiętrzają aż do granic surrealistycznej groteski i czystego nonsensu.

Zbigniew Pitera, Na ekranie dwudziestolecia. Ewa chce spać, „Film" 1964,
nr 29