Akademia polskiego filmu

Zgodziłem się od razu na zagranie głównej roli w filmie, bo to był film
o mnie, o starym górniku, któremu zabierają domek i chcą przenieść do bloków (…). Najcięższą sceną była ta, gdy leżę na tego truposza ucharakteryzowany. Nie trupa bałem się, mało się trupów w życiu widziało? Bałem się trochę, że umrę naprawdę, jak ten Habryka. Dużo starych ludzi w naszych blokach umiera, bo wyrwani są ze swojej ziemi.

Życie poprawione Augustyna Halotty, Augustyn Halotta – rozmowa
z Hanną Krall, „Polityka” 1979, nr 42

Ten film, gorzki i bardzo prawdziwy, opowiada w stylistyce całej Kutzowej trylogii, o tym, jak zatraca się dusza górnika, dusza śląska w miałkim (…), pustym kulturowo dobrobycie, wykorzeniającym ludzi (…) z wszelkiego dziedzictwa. I o tym, jak się dokonuje zdrada. Nawet główny bohater kapituluje wreszcie przed żałosnym, ironicznie fotografowanym luksusem „nowoczesności”. Film (…) nosi wyraźne znamiona lawirowania pomiędzy cenzorami (powstał przecież za poprzedniego etapu), ale jest filmem-ostrzeżeniem, przejmującym świadectwem czasu.

Józefa Hennelowa, Na co dzień i od święta, „Tygodnik Powszechny" 1980, nr 50