Akademia polskiego filmu

Westerplatte, 31 sierpnia, ostatni dzień i ostatnia noc przed wybuchem wojny. Stanowiska ogniowe są w pogotowiu bojowym, ponieważ w porcie cumuje niemiecki pancernik Schlezwig Holstein, który przybył z kurtuazyjną wizytą. Rankiem 1 września pod murem wartowni eksploduje niemiecka mina. Rozpoczyna się nierówna walka. Zgodnie z założeniami polska składnic amunicyjna ma bronić się dwanaście godzin. Niemcy nacierają z lądu, morza i powietrza. Pierwsza pada placówka „Prom” dowodzona przez porucznika Pająka, który zostaje ciężko ranny. Następnego dnia rozbita zostaje wartownia nr pięć. Po dwunastu godzinach oczekiwana pomoc nie nadchodzi. Wyczerpuje się żywność, amunicja, leki. Przybywa rannych. Dowódca, major Sucharski, nie widząc sensu dalszej obrony, postanawia poddać stanicę i popada w konflikt z kapitanem Dąbrowskim, zwolennikiem walki do ostatniego naboju.

Tego samego zdania – mimo beznadziejnej sytuacji – jest większość żołnierzy. 7 września, po zniszczeniu wartowni nr dwa, dowódca poddaje Westerplatte. Niemcy przyjmują kapitulację ze wszystkimi honorami.

Surowy, męski film odtwarzający fakty i atmosferę walki bohaterskiej placówki, od której rozpoczęła się druga wojna światowa.

Jan Słodowski, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996