Akademia polskiego filmu

Pasażerka ukazuje osobliwą i wstrząsającą walkę więźniarki, która nie broni się przed poniewierką, jakiej zaznaje od swojej nadzorczyni, lecz przeciwnie – przed jej łaskami, folgami, propozycjami. Marta wie, że każde ustępstwo grozi tutaj utratą ostatniego jej dobra – godności.
W Pasażerce Oświęcim poraża nas autentycznością, i to nie dlatego, że twórca pokazuje nam okropności. Przeciwnie. Andrzej Munk konsekwentnie (…) omija sytuacje dramatyzujące okrucieństwo. Od pierwszych scen obozowych odczuwamy, że rzecz odmieniła tu swoją funkcję, przestała być elementem tła (…), że przerzucono tu na nią część istotnych argumentów. (…) W wyrazistości, konkretności materialnego świata, w sile ekspresji każdego niemal dźwięku – Munk staje się tutaj niespodziewanie bliski metodzie Roberta Bressona.

Konrad Eberhardt, Przeciw niepamięci, „Film” 1963, nr 40

Główne problemy mego nowego filmu? Konflikt odpowiedzialności sumienia i problem miary wytrzymałości człowieka. Mieliśmy do rozwiązania trudne zadanie: w jaki sposób pokazać Oświęcim, nie uciekając się do jego realistycznego opisu. Staram się odcinać od wszelkich brutalnych obrazów. W całym filmie nie udało się (…) uniknąć scen znęcania się czy bicia. Ale jeżeli nawet taka scena się zdarza, nie widać ani człowieka bitego, ani bijącego. Obrazy mojego filmu to tłumy więźniarek, gromady rozebranych ludzi, małe wózki dziecinne, druty, słupy…

Andrzej Munk, Rozmowa ze Stefanią Beylin, dwa dni przed śmiercią, w poniedziałek 18 września 1961 r. około drugiej po południu, „Film” 1961,
nr 41