Sól ziemi czarnej  [1969]

Sól ziemi czarnej

rok produkcji:

1969

premiera:

6 III 1970

czas trwania:

98 min

Reżyseria:

Kazimierz Kutz

Scenariusz:

Kazimierz Kutz

Zdjęcia:

Wiesław Zdort

Obsada:

Olgierd Łukaszewicz [Gabriel Basista], Jan Englert [Erwin Maliniok], Jerzy Bińczycki [Bernard Basista], Jerzy Cnota [Euzebin Basista], Wiesław Dymny [Franek Basista], Bernard Krawczyk [Dominik Basista], Andrzej Wilk [Alojz Basista], Antoni Zwyrtek [ojciec Basistów], Izabella Kozłowska [sanitariuszka], Jerzy Łukaszewicz [Cyryl Basista], Daniel Olbrychski [porucznik Stefan Sowiński], Tadeusz Madeja [Wiktor], Henryk Maruszczyk [Emil], Halina Bełkowska [matka Basistów], Zygmunt Biernat [powstaniec], Jerzy Trela [powstaniec]

Montaż:

Irena Choryńska

Muzyka:

Wojciech Kilar

Scenografia:

Bolesław Kamykowski

Produkcja:

Zespół Filmowy „Wektor”

Kierownictwo produkcji :

Tadeusz Baljon

Nagrody:

  • Lubuskie Lato Filmowe Łagów 1970: Grand Prix Złote Grono, nagrody za scenariusz, za scenografię i za zdjęcia
  • Nagroda Państwowa I stopnia 1970 dla Kazimierza Kutza
  • MSMiF Grenoble (Francja) 1971: Grand Prix

Cytaty

  • Na festiwalu w Karlowych Warach film stal się przedmiotem nagonki politycznej rozpętanej przez członka jury ze Związku Radzieckiego. Pokazanie robotników Śląska broniących swojej tożsamości narodowej uznane zostało za propagowanie nacjonalizmu, a przyjęta przez Kutza konwencja opowiadania o powstaniu określona została jako kpina
    z heroizmu.


    Małgorzata Hendrykowska, 1969 – Kazimierz Kutz odkrywa siłę „małej ojczyzny", Historia kina polskiego, pod red. T. Lubelskiego
    i K.J. Zarębskiego, Warszawa 2006

  • Sól ziemi czarnej jest jak powstańcza piosenka, jak ballada o siedmiu braciach Basistach, co poszli do powstania. Poszli dzięki przyzwoleniu ojca, z błogosławieństwem jego i matki (…). Patriarcha rodu, milkliwy stary Basista, to symbol wielkiego Poloka, który nieugięcie trwa na straży ojcowizny i swego systemu wartości (…). W filmie obok bohaterów gra również pejzaż, w pejzażu zaś pojawia się przeciwstawienie dwóch światów. Jest poczerniały od wyziewów kominów i hałd świat śląski, realny, dobrze znany bohaterom, oswojony ich życiem i pracą – i jest Polska o idyllicznym krajobrazie zielonych pól i wzgórz (…), świat znojnego trudu, jak i trudu osobliwszego, powstańczego – oraz (widoczny za polskim brzegiem granicznej rzeki) świat – marzenie.


    Maria Lipok-Bierwiaczonek, Sól ziemi czarnej, „Kino” 1997, nr 10