Akademia polskiego filmu

Kazimierz: Jak swoi żyją, to i nam tu żyć.
Babcia: Swoi? Kargul to wróg najgorszy ze wszystkich.
Kazimierz: Wróg? A wróg. Ale swój, mój, nasz… Na własnej krwi wyhodowany.
Marynia: Gdzie indziej nie można było, a?
Kazimierz: Mała, ty nie nerwuj się. Trzeba nam szukać nowego wroga, jak tu pod bokiem znalazł się stary? Toż to by było nie po bożemu.

dialog z filmu

Warto ten sukces odnotować (…). Chęcińskiemu i Mularczykowi udało się wyważyć dwa składniki, które decydują o powodzeniu komedii: stereotypowość i autentyzm (…). Typowość komedii o Kargulu i Pawlaku jest solidnie podbudowana. Pawlak ma pełny asortyment wad narodowych (…), ale wady Pawlaka są urocze i okupione jedną zaletą: uczuciowością. Pawlak jest uczuciowy zarówno jako patriota, jak i wtedy, gdy odmawia zarżnięcia kurczaka, bo za bardzo przejmujący (…). Pawlak i Kargul nie mają widowni do zakomunikowania żadnych morałów.
W podstawowej, także dla komedii, warstwie psychologicznego prawdopodobieństwa filmy Chęcińskiego są niezawodne.

Tadeusz Sobolewski, Pawlak rozmawia z widownią, „Film” 1978, nr 31