Akademia polskiego filmu

Barański nazywa swoje realizacje rodzajem oglądu etnograficznego. Takim oglądem jest też książka Siemińskiego, z której reżyser czerpie. Jak to się czyta i z jakim wspaniałym człowiekiem się obcuje! (…) To wszystko jest też w filmie. Postać Anny grana przez Ewę Dałkowską i jej los. To dążenie bohaterki ku przeszłości psychologicznie i „biologicznie” umotywowane: wędrówka na starość ku źródłom. (…) Nędza jest wierną towarzyszką Anny. W dodatku pierwsza wojna światowa, następnie druga wojna, pacyfikacja Żydów… I strach. (…) Nic dziwnego, że Andrzeja Barańskiego, który lubi widzenie świata w cząstkach, gdyż każda z nich – powiada – pulsuje dramatem, pociągnęła postać Anny i jej „spojrzenie na czas jakby trochę z pozycji mrówki dziejowej”.

Aleksander Jackiewicz, Moje życie w kinie, „Kino” 1988, nr 7

Radziłam sobie, jak mogłam, przeważnie gałganami. Z gałganów, ze szmat, jak z piachu bat. Materiały, skrawki, połatane, sprute, łachy, ścinki. Farbowałam, przerabiałam, sprzedawałam. Ja lubię wymyślać, coś z tego tworzyć i pracować swobodnie. Wtedy czuję się wolna i zadowolona. (…) Nie wiem, ale czasem jest mi niebiańsko radośnie. To moment, trwa krotko, ale nawiedza mnie często. To błyski szczęśliwego dzieciństwa? Bo nieraz w duże święta, kiedy odpoczywam, miewam chwile tęsknoty za mamą i tatą, rodziną – zostały nas cztery siostry w Luźmierzu.

Waldemar Siemiński, Kobieta z prowincji, 1987