Panny z Wilka  [1979]

Panny z Wilka

rok produkcji:

1979

premiera:

4 IX 1979

czas trwania:

116 min

Reżyseria:

Andrzej Wajda

Scenariusz:

Zbigniew Kamiński

Zdjęcia:

Edward Kłosiński

Obsada:

Daniel Olbrychski [Wiktor Ruben], Anna Seniuk [Julcia], Maja Komorowska [Jola], Stanisława Celińska [Zosia], Krystyna Zachwatowicz [Kazia], Christine Pascal [Tunia], Zofia Jaroszewska [ciotka Wiktora], Tadeusz Białoszczyński [wuj Wiktora], Paul Dutron [mąż Joli], Zbigniew Zapasiewicz [Kawecki], Joanna Poraska [matka sióstr], Andrzej Łapicki [lekarz w Stokroci]

Montaż:

Halina Prugar

Muzyka:

Karol Szymanowski

Scenografia:

Allan Starski, Maria Osiecka-Kuminek

Produkcja:

Zespół Filmowy „X” , Pierson Production - Les Films Moliere

Kierownictwo produkcji :

Barbara Pec-Ślesicka, Tony Moliere

Nagrody:

  • Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku 1979: Nagroda Specjalna Jury, nagroda za scenografię dla Allana Starskiego i Marii Osieckiej-Kuminek
  • Nominacja do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej Oscar 1980
  • Fotel Widza 1980

Cytaty

  • I jeżeli czasem przychodziło do Wilka jakieś echo dawnych czasów, których wówczas tak bardzo nie rozumiał, to w uśmiechu, rozśmianiu się, odwróceniu lub pochyleniu głowy Tuni, które miała w sobie tyle
    z rozmaitych trwań i poruszeń się Feli. Widząc dzisiaj u Tuni te wszystkie wyrazy i sposoby, które dawniej przed nim roztaczała Fela, począł rozumieć znaczenie rozmów, jakie miewał ze zmarłą, sens spacerów, które z nią odbywał. Czytał to wszystko jako palimpsest, jako wyznanie zza grobu, jako odnowienie tego, co stracił.

    Jarosław Iwaszkiewicz, Panny z Wilka, 1932

  • Proustowski temat – poszukiwanie utraconego czasu czy też niemożliwa podróż w przeszłość – to trzon noweli Iwaszkiewicza i filmu Wajdy. (…) Pobyt Wiktora w Wilku w sensie symbolicznym jest zapisem walki Tanatosa z Erosem o duszę bohatera. (…) Kiedy Wiktor wchodzi do dworku, od razu rzuca się w oczy jego obcość i inność. (…) Kobiety wiedzą coś, czego Wiktor nie wie i do końca się nie dowie. (…) Siostrzana wspólnota, porozumienie i więź, jaka łączy panny z Wilka, daje im siłę
    i równowagę życiową, jest pewną formą zakorzenienia, której brakuje Wiktorowi. Równocześnie wspólne jest im pragnienie miłości. (…) Nostalgia emanująca z obrazów zaginionego świata ma podłoże wybitnie estetyczne. Opowiedziana historia jest tylko nośnikiem tej nostalgicznej aury. Konflikt między kobietami i mężczyzną przebiega w sposób ściszony, bez dramatycznych kontrapunktów. Walka Tanatosa z Erosem pozostała nie rozstrzygnięta.

    Teresa Rutkowska, Pięć nieszczęśliwych kobiet z Wenus i zmęczony mężczyzna z Marsa,  „Kwartalnik Filmowy” 1997, nr 18

Artykuły

Bibliografia