Akademia polskiego filmu

Jesień 1939 roku, początek okupacji niemieckiej w Polsce. Stefan, młody lekarz, przybywa do szpitala dla umysłowo chorych i podejmuje pierwszą pracę. Poznaje kolegów. Doktor Kauters jest zwolennikiem metod chirurgicznych w leczeniu chorób psychicznych. Rygier jest fanatykiem silnej władzy, a doktor Marglewski uważa chorobę umysłową za rodzaj nawiedzenia. Szpital jest wyizolowany z okupacyjnej rzeczywistości. Światem lekarzy i podległym mu światem chorych rządzą swoiste prawa.

Stefan jest świadkiem znęcania się pielęgniarza nad pacjentem, muzykiem Jakubem. Doktor Kauters zwleka z operacją cierpiącego pacjenta tylko dlatego, by uzyskać nowe dane naukowe. Stefan jest wstrząśnięty, narasta w nim wewnętrzny protest. W szpitalu daje się odczuć atmosferę zagrożenia. Wkrótce zjawiają się Niemcy. Z konspiracji dochodzi wiadomość o likwidacji szpitala. Pacjenci mają być wymordowani. Lekarze próbują ukryć część chorych. Zajeżdżają niemieckie ciężarówki. Sekułowski nie wytrzymuje i popełnia samobójstwo. Doktor Kauters podaje się za Niemca i z obojętnością obserwuje tragedię szpitala. Doktor Nosilewska przyznaje się do żydowskiego pochodzenia, Rygier deklaruje polskość. Pacjenci zostają wywiezieni do lasu i rozstrzelani. Stefan ucieka do lasu, dźwigając na plecach chłopca, któremu chce uratować życie, lecz dziecko jest już martwe. Zbliżają się niemieccy żołnierze.

Chłodny moralitet, w którym dobro i zło są sobie wyraźnie przeciwstawione. Apokaliptyczna wizja zagłady szpitala staje się wielką parabolą ludzkiego losu w czasach fanatyzmu i ludobójstwa.

Waldemar Piątek, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996