Akademia polskiego filmu

Warszawa, lata trzydzieste. Doświadczony kasiarz Kwinto opuszcza więzienie po odsiedzeniu sześcioletniego wyroku. Odrzuca propozycję współpracy z debiutantami Moksem i Nutą. W hotelu odwiedza go Kramer, właściciel podejrzanego banku. To on zlecił Kwincie skok na swój bank, po czym powiadomił policję. W ten sposób zatarł własne malwersacje, a kasiarzowi przynosi teraz pokaźną sumę jako rekompensatę. Spotyka się jednak z bardzo zimnym przyjęciem. Kwinto składa wizytę
w mieszkaniu swego przyjaciela Tadeusza i dowiaduje się, że ten nie żyje. W jego śmierci, uznanej przez policję za samobójczą, maczał palce Kramer. Żona i córeczka Tadeusza zostały właściwie bez środków do życia. Kwinto obmyśla wyrafinowaną zemstę i kontaktuje się z Moksem i Nutą, wciągając do współpracy Duńczyka, specjalistę od bankowych systemów alarmowych. Kramer usiłuje pozbyć się kasiarza, nasyłając na niego morderców, jednak bez powodzenia. Plan Kwinty jest niezwykle przebiegły. Po udanym opróżnieniu skarbca część łupu zostaje podrzucona do domu bankiera,
a niepozorna blaszka blokująca system alarmowy, na której znajdują się linie papilarne Kramera, trafia w ręce policji.

Na nic zdaje się żelazne alibi, które okazało się spreparowane dla Kramera przez Kwintę. Bankiera aresztują, wspólnicy dzielą łup, którego część otrzymuje anonimowo żona Tadeusza.
Komedia retro będąca pastiszem najlepszych wzorów gatunku.

Jan Słodowski, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996