Akademia polskiego filmu

Historyczne i literackie widma to też realizm (…). Poezja polska od Dziadów i Wielkiej Improwizacji, po pijacko-poetycki korowód zjaw
w Weselu jest poezją na wskroś realistyczną, realizmem dosadnym
i głębokim (…). Mimo dość licznych zmian, jakie zostały w filmie wobec dramatu dokonane, film Wajdy jest Weselu Wyspiańskiego bardzo wierny (…). W twórczości Wajdy już w Popiele i diamencie widać inspirowanie się reżysera poetyką Wyspiańskiego. A później we Wszystko na sprzedaż, opowieści o jeszcze jednej polskiej nocy, pełnej poetów, chochołów, widm przeszłości i katzenjammeru. A po drodze, wcześniej i później, różne strzępy i fragmenty, np. w Krajobrazie po bitwie. Jest to więc bardzo piękne, że Wajda, który wiele Wyspiańskiemu zawdzięcza, stworzył właśnie „klasyczną” replikę Wesela.

Aleksander Jackiewicz, Moja filmoteka. Kino polskie, Warszawa 1983

[Przystępując do pracy nad scenariuszem] starałem się wniknąć
w sytuację, w jakiej zrodziło się Wesele Wyspiańskiego. A sytuacja była taka: gromada intelektualistów i artystów znalazła się w wiosce położonej o kilka kilometrów od granicy oddzielającej od siebie dwa imperia okupujące nasz kraj. Wszystko to działo się przed wielką wojną, w której dwa imperia miały rzucić się na siebie, a los kraju miał się rozstrzygać. W tę noc weselną jeszcze nikt o tym nie wie. Ale przeczucia dręczą, ale zjawy bezsilności nawiedzają wyobraźnię, ale dręczy wszystkich poczucie bezsilności zrodzone stąd, że na dalszy bieg historii narodowej nikt (…) nie mógł mieć wpływu. W obrazach, jakie proponuję, przypominam tę bliskość granicy i przyszłą wojnę, w której wigilię jawią się weselnym gościom historyczne i literackie widma…

Andrzej Kijowski, „Magazyn Filmowy” 1971, nr 32