Wesele  [1972]

Wesele

rok produkcji:

1972

premiera:

9 I 1973

czas trwania:

102 min

Reżyseria:

Andrzej Wajda

Scenariusz:

Andrzej Kijowski

Zdjęcia:

Witold Sobociński

Obsada:

Daniel Olbrychski [Pan Młody], Ewa Ziętek [Panna Młoda], Andrzej Łapicki [Poeta], Wojciech Pszoniak [Dziennikarz], Franciszek Pieczka [Czepiec], Marek Walczewski [Gospodarz], Izabela Olszewska [Gospodyni], Emilia Krakowska [Marysia], Mieczysław Stoor [Wojtek], Kazimierz Opaliński [Ojciec], Henryk Borowski [Dziad], Marek Perepeczko [Jasiek], Janusz Bukowski [Kasper], Andrzej Szczepkowski [Nos], Mieczysław Czechowicz [ksiądz], Barbara Wrzesińska [Maryna], Czesław Wołłejko [Hetman], Wirgiliusz Gryń [Upiór], Hanna Skarżanka [Klimina], Maja Komorowska [Rachel], Olgierd Łukaszewicz [Widmo]

Montaż:

Halina Prugar

Muzyka:

Stanisław Radwan

Scenografia:

Tadeusz Wybult

Kostiumy:

Krystyna Zachwatowicz

Produkcja:

Zespół Filmowy „X”

Kierownictwo produkcji :

Barbara Pec-Ślesicka

Nagrody:

  • Lubuskie Lato Filmowe Łagów 1973: Grand Prix Złote Grono, nagroda za scenariusz dla Andrzeja Kijowskiego, nagroda za scenografię dla Tadeusza Wybulta, Krystyny Zachwatowicz, Macieja Marii Putowskiego, nagroda za zdjęcia dla Witolda Sobocińskiego, Nagroda Koordynacyjnej Rady Artystycznej Kin Studyjnych
  • MFF San Sebastian (Hiszpania) 1973: Srebrna Muszla
  • Złota Kamera 1974

O filmie

Akcja dramatu rozpoczyna się reportażowymi scenami przed kościołem Mariackim w Krakowie, skąd orszak weselny rusza na wesele do Bronowic. Po drodze goście w bryczkach mijają austriacki fort, przydrożne krzyże, chłopski pogrzeb. W małym szlacheckim dworku rozpoczyna się weselna feta,
podczas której dojdzie do intelektualnej konfrontacji ludzi z miasta i ze wsi, konfrontacji różnych poglądów i mentalności, spotęgowanej tańcem i alkoholem. W finale Jasiek ze Złotym Rogiem miota się na białym koniu między rosyjskimi i austriackimi patrolami granicznymi. Gdy wódka wywietrzeje z głów, chłopi sterroryzują inteligencję kosami.

Oryginalna adaptacja młodopolskiego dramatu, zakładająca przełamanie teatralności Wesela mimo zachowania oryginalnych, wierszowanych dialogów. Znakomity przykład kina kreacyjnego o rzadko spotykanej urodzie i sugestywności. Tajemne nocne misterium nasycone pulsującymi w ruchu barwami, gdzie z wirującego tłumu gości na krótko wyłaniają się postacie, by po wygłoszeniu swych kwestii zniknąć z powrotem w tanecznym kręgu.


Jan Słodowski, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996

Artykuły

Cytaty

  • Historyczne i literackie widma to też realizm (…). Poezja polska od DziadówWielkiej Improwizacji, po pijacko-poetycki korowód zjaw
    Weselu jest poezją na wskroś realistyczną, realizmem...

  • [Przystępując do pracy nad scenariuszem] starałem się wniknąć
    w sytuację, w jakiej zrodziło się Wesele Wyspiańskiego. A sytuacja była taka: gromada intelektualistów i artystów znalazła się w wiosce...

    Rozwiń

Bibliografia