Akademia polskiego filmu

Oto pani Barbara i Bogumił – opowieść o ich miłości, o przemijaniu, o wiernym trwaniu przy człowieku, którego się nie kocha. (…) Barbara Jadwigi Barańskiej jest kobietą-trwaniem, biologicznym nieustannym czekaniem, które rozbijają wydarzenia niespodziane: śmierć dziecka, wyjazd córki, wojna. (…) Ton wspo-mnieniowy narzuca konstrukcję filmu [który] można traktować jako baśń o przeszłości w dziwnej luce historycznej, po i przed klęskami, kiedy ludzie obdarzeni intuicyjną wiedzą żyli jak żyć należy, w zgodzie z rytmem przyrody, według odwiecznych – w co wierzyli – praw, umiejąc odróżnić dobro i zło.

Waldemar Chołodowski, Z wiatrem, pod wiatr, „Film” 1975, nr 40

Dlaczego „Noce i dnie”?

Może dlatego, że jest to książka utkana z emocji – fresk o życiu i umieraniu, historia pokolenia, którego losy wyznaczają dwie mogiły: z 1863 i 1914 roku.

Ta druga data symbolizuje jak gdyby koniec epoki, koniec świata i ludzi, którzy nigdy już nie powrócą.

Fresk o życiu i umieraniu, Jerzy Antczak – rozmowa z Wiesławą Czapińską, „Głos Wybrzeża” 1975, nr 189